Ş
Şoisbek BALTABAEV
 ·   · 76 Giriş

İNTERFERON

İnterferonlar (IFN'ler, / ntərˈfɪərɒn /), çeşitli virüslerin varlığına yanıt olarak konakçı hücreler tarafından yapılan ve salınan bir sinyal proteinleri grubudur. Tipik bir senaryoda, virüs bulaşmış bir hücre, interferonları salgılayarak yakındaki hücrelerin anti-viral savunmalarını artırmasına neden olur.

IFN'ler, patojenleri ortadan kaldırmaya yardımcı olan bağışıklık sisteminin koruyucu savunmasını tetiklemek için hücreler arasında iletişim için kullanılan moleküller olan sitokinler olarak bilinen büyük protein sınıfına aittir. İnterferonlar, hücreleri virüs enfeksiyonlarından koruyarak viral replikasyona "müdahale etme" yetenekleriyle adlandırılır. IFN'lerin ayrıca çeşitli başka işlevleri vardır: doğal öldürücü hücreler ve makrofajlar gibi bağışıklık hücrelerini aktive ederler; majör histo-uyumluluk kompleksi (MHC) antijenlerinin ekspresyonunu artırarak antijen sunumunu yukarı düzenleyerek konak savunmasını arttırırlar. Ateş, kas ağrısı ve "grip benzeri semptomlar" gibi belirli enfeksiyon semptomları da IFN'lerin ve diğer sitokinlerin üretiminden kaynaklanır.

İnsanlar dahil hayvanlarda yirmiden fazla farklı IFN geni ve proteini tanımlanmıştır. Tipik olarak üç sınıfa ayrılırlar: Tip I IFN, Tip II IFN ve Tip III IFN. Her üç sınıfa ait IFN'ler, viral enfeksiyonlarla savaşmak ve bağışıklık sisteminin düzenlenmesi için önemlidir. 


İnterferon türleri;

Sinyal verdikleri reseptör türüne bağlı olarak, insan interferonları üç ana türe ayrılmıştır.

- İnterferon tip I: Tüm tip I IFN'ler, IFNAR1 ve IFNAR2 zincirlerinden oluşan IFN-α / reseptörü (IFNAR) olarak bilinen spesifik bir hücre yüzeyi reseptör kompleksine bağlanır. İnsanlarda bulunan tip I interferonlar IFN-α, IFN-, IFN-ε, IFN-ve IFN-ω'dır. Genel olarak, tip I interferonlar, vücut onu istila eden bir virüsü tanıdığında üretilir. Fibroblastlar ve monositler tarafından üretilirler. Bununla birlikte, tip I IFN-a üretimi, Interleukin-10 olarak bilinen başka bir sitokin tarafından inhibe edilir. Tip I interferonlar serbest bırakıldıktan sonra hedef hücrelerdeki spesifik reseptörlere bağlanır ve bu da virüsün RNA ve DNA'sını üretmesini ve kopyalamasını engelleyecek proteinlerin ifadesine yol açar. Genel olarak, IFN-α, hepatit B ve C enfeksiyonlarını tedavi etmek için kullanılabilirken, IFN-β multipl sklerozu tedavi etmek için kullanılabilir.

- İnterferon tip II (insanlarda IFN-): Bu aynı zamanda immün interferon olarak da bilinir ve Interleukin-12 tarafından aktive edilir. Tip II interferonlar ayrıca sitotoksik T hücreleri ve tip-1 T yardımcı hücreleri tarafından salınır. Bununla birlikte, tip-2 T yardımcı hücrelerinin çoğalmasını engellerler. Önceki sonuç, Th2 bağışıklık tepkisinin engellenmesi ve Th1 bağışıklık tepkisinin daha fazla uyarılması ile sonuçlanır. IFN tip II, IFNGR1 ve IFNGR2 zincirlerinden oluşan IFNGR'ye bağlanır.

- Interferon tip III: IL10R2 (CRF2-4 olarak da adlandırılır) ve IFNLR1'den (CRF2-12 olarak da adlandırılır) oluşan bir reseptör kompleksi aracılığıyla sinyal. Tip I ve tip II IFN'lerden daha yakın zamanda keşfedilmiş olmasına rağmen, son bilgiler Tip III IFN'lerin bazı virüs veya mantar enfeksiyonlarında önemini göstermektedir.

Genel olarak tip I ve II interferonlar, bağışıklık tepkisinin düzenlenmesi ve etkinleştirilmesinden sorumludur. Tip I ve III IFN'lerin ekspresyonu, viral bileşenlerin, özellikle nükleik asitlerin sitoplazmik ve endozomal reseptörler tarafından tanınması üzerine neredeyse tüm hücre tiplerinde indüklenebilirken, tip II interferon, IL-12 gibi sitokinler tarafından indüklenir ve ekspresyonu sınırlandırılır. T hücreleri ve NK hücreleri gibi bağışıklık hücrelerine. 


Fonksiyon;

Tüm interferonlar birkaç ortak etkiyi paylaşırlar: bunlar antiviral ajanlardır ve bağışıklık sisteminin işlevlerini düzenlerler. Tip I IFN uygulamasının deneysel olarak hayvanlarda tümör büyümesini inhibe ettiği gösterilmiştir, ancak insan tümörlerinde faydalı etki geniş ölçüde belgelenmemiştir. Virüs bulaşmış bir hücre, yakındaki hücrelere bulaşabilecek viral partikülleri serbest bırakır. Bununla birlikte, enfekte olmuş hücre, komşu hücreleri, interferonları serbest bırakarak virüsün potansiyel bir enfeksiyonuna karşı koruyabilir. İnterferona yanıt olarak hücreler, protein kinaz R (PKR) olarak bilinen büyük miktarlarda bir enzim üretir. Bu enzim, yeni viral enfeksiyonlara yanıt olarak eIF-2 olarak bilinen bir proteini fosforile eder; fosforile edilmiş eIF-2, hücre içinde protein sentezini azaltmak için eIF2B adı verilen başka bir protein ile inaktif bir kompleks oluşturur. Diğer bir hücresel enzim olan RNAz L - ayrıca interferon etkisiyle indüklenir - hem viral hem de konak genlerin protein sentezini daha da azaltmak için hücrelerdeki RNA'yı yok eder. Engellenen protein sentezi hem virüs replikasyonunu hem de enfekte olmuş konakçı hücreleri bozar. Ek olarak, interferonlar, virüslerle ve interferon tarafından üretilen diğer eylemlerle mücadelede rolleri olan, toplu olarak interferon ile uyarılan genler (ISG'ler) olarak bilinen yüzlerce başka proteinin üretimini de tetikler. Apoptozu teşvik ederek virüsle enfekte olmuş hücreleri öldüren p53 aktivitesini artırarak viral yayılmayı da sınırlar. IFN'nin p53 üzerindeki etkisi aynı zamanda bazı kanserlere karşı koruyucu rolü ile de bağlantılıdır.

İnterferonların başka bir işlevi, ana histo-uyumluluk kompleks molekülleri olan MHC I ve MHC II'yi yukarı düzenlemek ve immünoproteazom aktivitesini arttırmaktır. Tüm interferonlar, MHC I'e bağımlı antijenlerin sunumunu önemli ölçüde artırır. İnterferon gama (IFN-gama) ayrıca antijenlerin MHC II'ye bağlı sunumunu önemli ölçüde uyarır. Daha yüksek MHC I ekspresyonu, kanser hücrelerinden sitotoksik T hücrelerine viral ve anormal peptitlerin sunumunu arttırırken, immünoproteazom bu peptitleri MHC I molekülüne yüklenmek üzere işler, böylece enfekte veya habis hücrelerin tanınmasını ve öldürülmesini artırır. Daha yüksek MHC II ekspresyonu, bu peptitlerin yardımcı T hücrelerine sunumunu artırır; bu hücreler, diğer bağışıklık hücrelerine sinyal veren ve bu hücrelerin aktivitesini koordine eden sitokinleri (diğerleri arasında daha fazla interferon ve interlökin gibi) salgılar.

İnterferonlar ayrıca tümör hücrelerinden türeyen anjiyojenik uyaranların aşağı regülasyonu yoluyla anjiyogenezi baskılayabilir. Ayrıca endotel hücrelerinin çoğalmasını da baskılarlar. Bu tür bir baskılama, tümör anjiyogenezinde bir azalmaya, vaskülarizasyonunda bir azalmaya ve ardından büyüme inhibisyonuna neden olur. İnterferon gama gibi interferonlar, makrofajlar ve doğal öldürücü hücreler gibi diğer bağışıklık hücrelerini doğrudan aktive eder. 



İnterferonların indüksiyonu;

İnterferon üretimi esas olarak virüsler ve bakteriler gibi mikroplara ve bunların ürünlerine yanıt olarak gerçekleşir. Mikroplarda benzersiz şekilde bulunan moleküllerin bağlanması - viral glikoproteinler, viral RNA, bakteriyel endotoksin (lipopolisakkarid), bakteriyel flagella, CpG motifleri - zara bağlı Toll benzeri reseptörler veya sitoplazmik reseptörler RIG-I veya MDA5 gibi model tanıma reseptörleri tarafından tetiklenebilir IFN'lerin serbest bırakılması. Toll Like Reseptör 3 (TLR3), çift sarmallı RNA virüslerinin varlığına yanıt olarak interferonları indüklemek için önemlidir; bu reseptör için ligand çift sarmallı RNA'dır (dsRNA). DsRNA'yı bağladıktan sonra bu reseptör, birçok enflamatuar proteinin sentezini başlatmak için önemli olan transkripsiyon faktörleri IRF3 ve NF-κB'yi aktive eder. SiRNA veya vektör bazlı reaktifler gibi RNA girişim teknolojisi araçları, interferon yollarını susturabilir veya uyarabilir. IFN'nin hücrelerden salınması (özellikle lenfoid hücrelerde IFN-y) de mitojenler tarafından indüklenir. İnterlökin 1, interlökin 2, interlökin-12, tümör nekroz faktörü ve koloni uyarıcı faktör gibi diğer sitokinler de interferon üretimini artırabilir.

 


Aşağı akış sinyali;

IFN'ler, spesifik reseptörleri ile etkileşime girerek sinyal dönüştürücü ve transkripsiyon (STAT) komplekslerinin aktivatörünü etkinleştirir; STAT'lar, belirli bağışıklık sistemi genlerinin ifadesini düzenleyen bir transkripsiyon faktörleri ailesidir. Bazı STAT'lar hem tip I hem de tip II IFN'ler tarafından etkinleştirilir. Ancak her bir IFN türü, benzersiz STAT'leri de etkinleştirebilir.

STAT aktivasyonu, klasik Janus kinaz-STAT (JAK-STAT) sinyal yolu olan tüm IFN'ler için en iyi tanımlanmış hücre sinyal yolunu başlatır. Bu yolda JAK'lar, IFN reseptörleri ile birleşir ve IFN ile reseptör etkileşimini takiben, hem STAT1 hem de STAT2'yi fosforile eder. Sonuç olarak, bir IFN ile uyarılan gen faktör 3 (ISGF3) kompleksi oluşur - bu STAT1, STAT2 ve IRF9 adı verilen üçüncü bir transkripsiyon faktörünü içerir - ve hücre çekirdeğine doğru hareket eder. Çekirdeğin içinde, ISGF3 kompleksi, IFN ile uyarılan genler ISG'ler olarak bilinen belirli genlerin promoterlerinde IFN ile uyarılan yanıt elemanları (ISRE'ler) olarak adlandırılan özel nükleotid dizilerine bağlanır. ISGF3'ün ve IFN sinyali ile aktive edilen diğer transkripsiyonel komplekslerin bu spesifik düzenleyici elementlere bağlanması, bu genlerin transkripsiyonunu indükler. Bilinen ISG'lerin bir koleksiyonu, ISG'lerin küratörlüğünü yaptığı çevrimiçi bir veritabanı olan Interferome'da mevcuttur (www.interferome.org); Ek olarak, STAT homodimerleri veya heterodimerler, IFN sinyallemesi sırasında STAT-1, -3, -4, -5 veya -6'nın farklı kombinasyonlarından oluşur; bu dimerler, gen promoterlerinde IFN ile aktive olan site (GAS) elemanlarına bağlanarak gen transkripsiyonunu başlatır. Tip I IFN'ler, ISRE veya GAS elementleri ile genlerin ekspresyonunu indükleyebilir, ancak tip II IFN ile gen indüksiyonu yalnızca bir GAS elementinin varlığında gerçekleşebilir.

JAK-STAT yoluna ek olarak, IFN'ler birkaç başka sinyalleme kaskadını etkinleştirebilir. Örneğin, hem tip I hem de tip II IFN'ler, aynı zamanda C3G / Rap1 yolu üzerinden sinyallemeyi de düzenleyen STAT5 için bir nükleer adaptör olan CRKL adı verilen adaptör proteinleri ailesinin bir üyesini etkinleştirir. Tip I IFN'ler ayrıca gen transkripsiyonunu indüklemek için p38 mitojen ile aktive olan protein kinazı (MAP kinaz) aktive eder. Tip I IFN'lere özgü antiviral ve antiproliferatif etkiler, p38 MAP kinaz sinyallemesinden kaynaklanır. Fosfatidilinositol 3-kinaz (PI3K) sinyal yolu da hem tip I hem de tip II IFN'ler tarafından düzenlenir. PI3K, protein sentezini ve hücre proliferasyonunu artıran bir enzim olan P70-S6 Kinaz 1'i aktive eder; protein sentezinde rol oynayan ribozomal protein s6 fosforilatları; ve onu deaktive etmek için ökaryotik translasyon-başlatma faktörü 4E-bağlayıcı protein 1 (EIF4EBP1) adı verilen bir translasyonel baskılayıcı proteini fosforile eder.

İnterferonlar, diğer uyaranların gönderdiği sinyali bozabilir. Örneğin, interferon alfa, protein denedilasyonu, deubikitinasyon ve fosforilasyonda rol oynayan yüksek oranda korunmuş bir multiplrotein kompleksi olan CSN5 içeren COP9 sinyalozomunu (CSN) bozan RIG-G'yi indükler. RIG-G, tip I IFN'lerin potansiyelini gösteren akciğer kanseri hücrelerinde NF-inhibB ve STAT3 sinyallemesini inhibe etme kapasitesini göstermiştir. 


İnterferonlara karşı virüs direnci;

Birçok virüs, interferon aktivitesine direnecek mekanizmalar geliştirmiştir. Sitokin reseptörüne bağlandıktan sonra meydana gelen aşağı akış sinyal olaylarını bloke ederek, daha fazla IFN üretimini önleyerek ve IFN tarafından indüklenen proteinlerin fonksiyonlarını inhibe ederek IFN yanıtını atlatırlar. IFN sinyallemesini inhibe eden virüsler arasında Japon Ensefalit Virüsü (JEV), dang tip 2 virüsü (DEN-2), SARS-CoV-2 ve insan sitomegalovirüs (HCMV) ve Kaposi sarkomu ile ilişkili herpesvirüs (KSHV) gibi herpesvirüs ailesinden virüsler bulunur. veya HHV8). IFN sinyallemesini etkilediği kanıtlanmış viral proteinler arasında Epstein-Barr virüsünden EBV nükleer antijen 1 (EBNA1) ve EBV nükleer antijen 2 (EBNA-2), Polyomavirüsün büyük T antijeni, İnsan papilloma virüsünün (HPV) E7 proteini ve Vaccinia virüsünün B18R proteini. IFN-α aktivitesinin azaltılması STAT1, STAT2 veya IRF9 (JEV enfeksiyonunda olduğu gibi) veya JAK-STAT yolu (DEN-2 enfeksiyonunda olduğu gibi) yoluyla sinyal göndermeyi önleyebilir. Bazı poksvirüsler, IFN'nin hücresel reseptörüne bağlanan ve etkileşimini önleyen, bu sitokin ile hedef hücreleri arasındaki iletişimi engelleyen, vaccinia virüsünün B18R proteini gibi, çözünür IFN reseptör homologlarını kodlar. Bazı virüsler, RNA'ya bağlı protein kinazların aktivitesini önlemek için çift sarmallı RNA'ya (dsRNA) bağlanan proteinleri kodlayabilir; bu, reovirüsün sigma 3 (σ3) proteinini kullanarak benimsediği mekanizmadır ve ineklerdeki çiçek hastalığı virüsü, E3L geninin p25 gen ürününü kullanır. İnterferonun, interferonla uyarılan genlerden (ISG'ler) protein üretimini indükleme yeteneği de etkilenebilir. Örneğin protein kinaz R üretimi, JEV ile enfekte olmuş hücrelerde bozulabilir. Bazı virüsler, gen (ve dolayısıyla protein) mutasyonu yoluyla interferonların anti-viral aktivitelerinden kaçarlar. Kuş gribi olarak da bilinen H5N1 influenza virüsü, Yapısal Olmayan Protein 1'deki (NS1) tek bir amino asit değişikliğine atfedilen interferon ve diğer anti-viral sitokinlere karşı dirence sahiptir, ancak bunun nasıl bağışıklık kazandırdığının kesin mekanizması. belirsizdir. 



İnterferon tedavisi;

Hastalıklar:

İnterferon beta-1a ve interferon beta-1b, bir otoimmün bozukluk olan multipl sklerozu tedavi etmek ve kontrol etmek için kullanılır. Bu tedavi, tekrarlayan-düzelen multipl sklerozdaki atakların azaltılmasına ve ikincil progresif multipl sklerozda hastalığın ilerlemesinin ve aktivitenin yavaşlatılmasına yardımcı olabilir.

Bazı kanserlerin tedavisi olarak interferon tedavisi (kemoterapi ve radyasyon ile birlikte) kullanılmaktadır. Bu tedavi, lösemi ve tüylü hücreli lösemi, kronik miyeloid lösemi, nodüler lenfoma ve kutanöz T hücreli lenfoma dahil lenfomalar gibi hematolojik malignitede kullanılabilir. Tekrarlayan melanomalı hastalar rekombinant IFN-a2b alır. Hem hepatit B hem de hepatit C, sıklıkla diğer antiviral ilaçlarla kombinasyon halinde IFN-α ile tedavi edilir. İnterferon ile tedavi edilenlerden bazıları, sürekli bir virolojik tepkiye sahiptir ve hepatit virüsünü ortadan kaldırabilir. En zararlı tür olan hepatit C genotip I virüsü, interferon-α, ribavirin ve Telaprevir (Incivek) gibi yakın zamanda onaylanmış proteaz inhibitörlerinin mevcut standart bakım tedavisi ile% 60-80'lik bir başarı oranıyla tedavi edilebilir Mayıs 2011 , Boceprevir (Victrelis) Mayıs 2011 veya nükleotid analog polimeraz inhibitörü Sofosbuvir (Sovaldi) Aralık 2013. Tedavi verilen hastaların biyopsileri karaciğer hasarı ve sirozda azalma gösterir. Bazı kanıtlar, enfeksiyondan hemen sonra interferon verilmesinin kronik hepatit C'yi önleyebileceğini göstermektedir, ancak enfeksiyonda erken teşhis, erken hepatit C enfeksiyonunda fiziksel semptomlar seyrek olduğundan zordur. Kronik hepatit C'nin IFN ile kontrolü, azalmış hepatoselüler karsinom ile ilişkilidir.

Doğrulanmamış sonuçlar, interferon göz damlasının, bir tür göz enfeksiyonu olan herpes simpleks virüsü epitel keratiti olan kişiler için etkili bir tedavi olabileceğini ileri sürdü. Enfekte dokunun (debridman) çıkarılmasının ardından interferon damlalarının alınmasının bu tür göz enfeksiyonları için etkili bir tedavi yaklaşımı olduğunu gösteren net bir kanıt yoktur. Doğrulanmamış sonuçlar, interferon ve bir antiviral ajan kombinasyonunun, tek başına antiviral tedaviye kıyasla iyileşme sürecini hızlandırabileceğini ileri sürdü.

Sistemik tedavide kullanıldıklarında, IFN'ler çoğunlukla kas içi enjeksiyonla uygulanır. IFN'lerin kas içine veya deri altına enjeksiyonu genellikle iyi tolere edilir. En sık görülen yan etkiler grip benzeri semptomlardır: artan vücut ısısı, hasta hissetme, yorgunluk, baş ağrısı, kas ağrısı, konvülsiyon, baş dönmesi, saç incelmesi ve depresyon. Enjeksiyon yerinde kızarıklık, ağrı ve sertlik de sıklıkla görülmektedir. IFN tedavisi, özellikle nötropeni yoluyla immünosupresyona neden olur ve alışılmadık şekillerde ortaya çıkan bazı enfeksiyonlara neden olabilir. 

İlaç formülasyonları:

İnsanlarda kullanım için birkaç farklı tipte interferon onaylanmıştır. Biri ilk olarak 1986'da tıbbi kullanım için onaylandı. Örneğin, Ocak 2001'de, Gıda ve İlaç Dairesi (FDA) ABD'de PEGile interferon-alfa kullanımını onayladı; Bu formülasyonda, PEGillenmiş interferon-alfa-2b (Pegintron), polietilen glikol, interferonun vücutta daha uzun süre kalmasını sağlamak için interferon molekülüne bağlanır. PEGile interferon-alfa-2a (Pegasys) için onay, Ekim 2002'de izlendi. Bu PEGile ilaçlar, geleneksel interferon-alfa için gerekli olduğu üzere, haftada iki veya üç kez uygulamak yerine haftada bir kez enjekte edilir. Antiviral ilaç ribavirin ile birlikte kullanıldığında, PEGile interferon, hepatit C'nin tedavisinde etkilidir; Hepatit C genotipi 2 veya 3 olan kişilerin en az% 75'i interferon tedavisinden yararlanır, ancak bu, genotip 1 ile enfekte olmuş kişilerin% 50'sinden azında etkilidir (hem ABD hem de Batı Avrupa'da daha yaygın olan hepatit C virüsü) . İnterferon içeren rejimler ayrıca boceprevir ve telaprevir gibi proteaz inhibitörlerini içerebilir.

Ebola virüsüne karşı etkili olduğu gösterilen tiloron başta olmak üzere interferonu indükleyen ilaçlar da vardır. 



Tarih;

İnterferonlar ilk olarak 1957'de Alick Isaacs ve Jean Lindenmann tarafından Londra'daki Ulusal Tıbbi Araştırma Enstitüsü'nde tanımlanmıştır; keşif, viral girişim çalışmalarının bir sonucuydu. Viral müdahale, hücrelerin aktif veya ısıyla inaktive edilmiş bir virüse daha önce maruz kalmasının neden olduğu virüs büyümesinin inhibisyonunu ifade eder. Isaacs ve Lindenmann, tavuk embriyo koryoallantoik membranlarında canlı influenza virüsünün büyümesinin ısı ile inaktive edilmiş influenza virüsü tarafından inhibe edilmesini içeren bir sistemle çalışıyorlardı. Deneyleri, bu girişime, ısıyla inaktive edilmiş grip virüsü ile muamele edilmiş zarlarda hücreler tarafından salınan bir proteinin aracılık ettiğini ortaya çıkardı. Sonuçlarını 1957'de interferonu keşfettikleri antiviral faktörü adlandırarak yayınladılar. Isaacs ve Lindenmann'ın bulguları literatürde geniş çapta onaylanmış ve desteklenmiştir.

Dahası, Isaacs ve Lindenmann'ın 1957'de yayımlanmasından önce başkaları da interferonlar hakkında gözlem yapmış olabilir. Örneğin, çiçek hastalığı için daha etkili bir aşı üretme araştırması sırasında, Tokyo Üniversitesi Bulaşıcı Hastalıklar Enstitüsü'nde çalışan iki Japon virolog Yasu-ichi Nagano ve Yasuhiko Kojima, tavşan derisinin bir bölgesinde viral büyümenin engellendiğini fark etti. veya testis daha önce UV ile inaktive edilmiş virüs ile aşılanmıştır. Virüs bulaşmış dokularda bazı "viral inhibe edici faktörlerin" mevcut olduğunu varsaydılar ve bu faktörü doku homojenatlarından izole etmeye ve karakterize etmeye çalıştılar. Bağımsız olarak, John Enders'ın laboratuvarında Monto Ho, 1957'de poliovirüsün zayıflatılmış insan amniyotik hücre kültürlerinde türe özgü bir anti-viral etki sağladığını gözlemledi. Bu gözlemleri, sorumlu faktör viral inhibitör faktörü (VIF) olarak adlandıran 1959 tarihli bir yayında açıkladılar. İnterferon eylem geninin ve interferon geninin farklı insan kromozomlarında bulunduğunu göstermek somatik hücre genetiğini kullanarak on beş ila yirmi yıl daha aldı. İnsan beta interferonunun saflaştırılması 1977'ye kadar gerçekleşmedi. Y.H. Tan ve arkadaşları, fibroblast hücrelerinde interferon genini süper indükleyerek biyolojik olarak aktif, radyo etiketli insan beta interferonunu saflaştırıp ürettiler ve aktif bölgesinin tirozin kalıntıları içerdiğini gösterdiler. Tan'ın laboratuvarı, ilk amino asit, şeker bileşimi ve N-terminal analizlerini gerçekleştirmek için yeterli miktarda insan beta interferonunu izole etti. İnsan beta interferonunun alışılmadık derecede hidrofobik bir glikoprotein olduğunu gösterdiler. Bu, preparatlar saflaştırma sırasında test tüpünden test tüpüne veya kaptan kaba aktarıldığında büyük interferon aktivitesi kaybını açıkladı. Analizler, kimyasal doğrulama ile interferon aktivitesinin gerçekliğini gösterdi. İnsan alfa interferonunun saflaştırılması 1978'e kadar bildirilmemiştir. Sidney Pestka ve Alan Waldman'ın laboratuarlarından 1978 ve 1981 arasında bir dizi yayın, tip I interferonlar IFN-a ve IFN-y'nin saflaştırılmasını açıklamaktadır. 1980'lerin başlarında, bu interferonlar için genler klonlanmıştı ve bu, interferonların viral replikasyona müdahale etmekten sorumlu olduğuna dair kesin kanıtlar ekliyordu. Gen klonlaması ayrıca IFN-a'nın birçok ilgili gen ailesi tarafından kodlandığını doğruladı. Tip II IFN (IFN-γ) geni de bu süre zarfında izole edildi.

İnterferon, interferon geninin, bakteriyel kültürlerden kitlesel kültivasyona ve saflaştırmaya izin veren veya mayalardan türetilen rekombinant DNA teknolojisi kullanılarak bakterilere eklendiği 1980 yılına kadar kıt ve pahalıydı. İnterferon ayrıca rekombinant memeli hücreleri tarafından da üretilebilir. [68] 1970'lerin başlarından önce, insan interferonunun büyük ölçekli üretimine Kari Cantell öncülük etmişti. Finlandiya Kan Bankası tarafından toplanan büyük miktarlarda insan beyaz kan hücresinden büyük miktarlarda insan alfa interferonu üretti. İnsan fibroblast hücrelerinde beta interferon geninin süper indüksiyonu ile büyük miktarlarda insan beta interferonu yapılmıştır.

Cantell ve Tan'ın büyük miktarlarda doğal interferon yapma yöntemleri, kimyasal karakterizasyon, klinik denemeler ve insan alfa ve beta interferon genlerini klonlamak için küçük miktarlarda interferon haberci RNA'nın hazırlanması için kritik öneme sahipti. Süper indüklenmiş insan beta interferon haberci RNA'sı, Tan'ın Cetus corp. Bakterilerde insan beta interferon genini ve rekombinant interferonu klonlamak için "betaseron" olarak geliştirildi ve MS tedavisi için onaylandı. İnsan beta interferon geninin süper indüksiyonu, İsrailli bilim adamları tarafından insan beta interferon üretmek için de kullanıldı.



İnsan interferonları:

- IFNA1

- IFNA2

- IFNA4

- IFNA5

- IFNA6

- IFNA7

- IFNA8

- IFNA10

- IFNA13

- IFNA14

- IFNA16

- IFNA17

- IFNA21

- IFNB1

- IFNW

- IFNE1

- IFNK 



Teleost balık interferonları

- IFNa

- IFNb

- IFNc

- IFNd

- IFNe

- IFNf

- IFNg (gama)

- IFNh


REFERANSLAR;

  1.  "Interferon | Definition of Interferon by Lexico".
  2. ^ De Andrea M, Ravera R, Gioia D, Gariglio M, Landolfo S (2002). "The interferon system: an overview". European Journal of Paediatric Neurology. 6 Suppl A (6): A41–6, discussion A55–8. doi:10.1053/ejpn.2002.0573. PMID 12365360. S2CID 4523675.
  3. ^ Jump up to:a b c d e f Parkin J, Cohen B (June 2001). "An overview of the immune system". Lancet. 357(9270): 1777–89. doi:10.1016/S0140-6736(00)04904-7. PMID 11403834. S2CID 165986.
  4. ^ de Weerd NA, Samarajiwa SA, Hertzog PJ (July 2007). "Type I interferon receptors: biochemistry and biological functions". The Journal of Biological Chemistry. 282 (28): 20053–7. doi:10.1074/jbc.R700006200. PMID 17502368.
  5. ^ Jump up to:a b Liu YJ (2005). "IPC: professional type 1 interferon-producing cells and plasmacytoid dendritic cell precursors". Annual Review of Immunology. 23: 275–306. doi:10.1146/annurev.immunol.23.021704.115633. PMID 15771572.
  6. ^ Levy DE, Marié IJ, Durbin JE (December 2011). "Induction and function of type I and III interferon in response to viral infection". Current Opinion in Virology. 1 (6): 476–86. doi:10.1016/j.coviro.2011.11.001. PMC 3272644. PMID 22323926.
  7. ^ Kidd, P (2003). "Th1/Th2 Balance: the hypothesis, its limitations, and implications for health and disease". Alternative Medicine Review. 8 (3): 223–46. PMID 12946237.
  8. ^ Kalliolias GD, Ivashkiv LB (2010). "Overview of the biology of type I interferons". Arthritis Research & Therapy. 12 Suppl 1 (Suppl 1): S1. doi:10.1186/ar2881. PMC 2991774. PMID 20392288.
  9. ^ Vilcek, Novel interferons, Nature Immunol. 4, 8-9. 2003
  10. ^ Hermant P, Michiels T (2014). "Interferon-λ in the context of viral infections: production, response and therapeutic implications". Journal of Innate Immunity. 6 (5): 563–74. doi:10.1159/000360084. PMC 6741612. PMID 24751921.
  11. ^ Espinosa V, Dutta O, McElrath C, Du P, Chang YJ, Cicciarelli B, Pitler A, Whitehead I, Obar JJ, Durbin JE, Kotenko SV, Rivera A (October 2017). "Type III interferon is a critical regulator of innate antifungal immunity". Science Immunology. 2 (16): eaan5357. doi:10.1126/sciimmunol.aan5357. PMC 5880030. PMID 28986419.
  12. ^ Fensterl V, Sen GC (2009). "Interferons and viral infections". BioFactors. 35 (1): 14–20. doi:10.1002/biof.6. PMID 19319841.
  13. ^ de Veer MJ, Holko M, Frevel M, Walker E, Der S, Paranjape JM, Silverman RH, Williams BR (June 2001). "Functional classification of interferon-stimulated genes identified using microarrays". Journal of Leukocyte Biology. 69 (6): 912–20. PMID 11404376.
  14. ^ Jump up to:a b Takaoka A, Hayakawa S, Yanai H, Stoiber D, Negishi H, Kikuchi H, Sasaki S, Imai K, Shibue T, Honda K, Taniguchi T (July 2003). "Integration of interferon-alpha/beta signalling to p53 responses in tumour suppression and antiviral defence". Nature. 424 (6948): 516–23. Bibcode:2003Natur.424..516T. doi:10.1038/nature01850. PMID 12872134.
  15. ^ Moiseeva O, Mallette FA, Mukhopadhyay UK, Moores A, Ferbeyre G (April 2006). "DNA Damage Signaling and p53-dependent Senescence after Prolonged β-Interferon Stimulation". Molecular Biology of the Cell. 17 (4): 1583–92. doi:10.1091/mbc.E05-09-0858. PMC 1415317. PMID 16436515.
  16. ^ Jump up to:a b Ikeda, Hiroaki; Old, Lloyd J.; Schreiber, Robert D. (April 2002). "The roles of IFN gamma in protection against tumor development and cancer immunoediting". Cytokine & Growth Factor Reviews. 13 (2): 95–109. doi:10.1016/s1359-6101(01)00038-7. ISSN 1359-6101. PMID 11900986.
  17. ^ Jump up to:a b Dunn, Gavin P.; Bruce, Allen T.; Sheehan, Kathleen C. F.; Shankaran, Vijay; Uppaluri, Ravindra; Bui, Jack D.; Diamond, Mark S.; Koebel, Catherine M.; Arthur, Cora (July 2007). "A critical function for type I interferons in cancer immunoediting". Nature Immunology. 6 (7): 722–729. doi:10.1038/ni1213. ISSN 1529-2908. PMID 15951814. S2CID 20374688.
  18. ^ Jump up to:a b Borden, Ernest C.; Sen, Ganes C.; Uze, Gilles; Silverman, Robert H.; Ransohoff, Richard M.; Foster, Graham R.; Stark, George R. (December 2007). "Interferons at age 50: past, current and future impact on biomedicine". Nature Reviews. Drug Discovery. 6 (12): 975–990. doi:10.1038/nrd2422. ISSN 1474-1784. PMC 7097588. PMID 18049472.
  19. ^ Whitehead KA, Dahlman JE, Langer RS, Anderson DG (2011). "Silencing or stimulation? siRNA delivery and the immune system". Annual Review of Chemical and Biomolecular Engineering. 2: 77–96. doi:10.1146/annurev-chembioeng-061010-114133. PMID 22432611. S2CID 28803811.
  20. ^ Haller O, Kochs G, Weber F (October–December 2007). "Interferon, Mx, and viral countermeasures". Cytokine & Growth Factor Reviews. 18 (5–6): 425–33. doi:10.1016/j.cytogfr.2007.06.001. PMC 7185553. PMID 17683972.
  21. ^ Jump up to:a b c d e f g h Platanias LC (May 2005). "Mechanisms of type-I- and type-II-interferon-mediated signalling". Nature Reviews. Immunology. 5 (5): 375–86. doi:10.1038/nri1604. PMID 15864272. S2CID 1472195.
  22. ^ Samarajiwa SA, Forster S, Auchettl K, Hertzog PJ (January 2009). "INTERFEROME: the database of interferon regulated genes". Nucleic Acids Research. 37 (Database issue): D852-7. doi:10.1093/nar/gkn732. PMC 2686605. PMID 18996892.
  23. ^ Xu GP, Zhang ZL, Xiao S, Zhuang LK, Xia D, Zou QP, Jia PM, Tong JH (March 2013). "Rig-G negatively regulates SCF-E3 ligase activities by disrupting the assembly of COP9 signalosome complex". Biochemical and Biophysical Research Communications. 432 (3): 425–30. doi:10.1016/j.bbrc.2013.01.132. PMID 23415865.
  24. ^ Navratil V, de Chassey B, Meyniel L, Pradezynski F, André P, Rabourdin-Combe C, Lotteau V (July 2010). "System-level comparison of protein-protein interactions between viruses and the human type I interferon system network". Journal of Proteome Research. 9 (7): 3527–36. doi:10.1021/pr100326j. PMID 20459142.
  25. ^ Jump up to:a b c d Lin RJ, Liao CL, Lin E, Lin YL (September 2004). "Blocking of the alpha interferon-induced Jak-Stat signaling pathway by Japanese encephalitis virus infection". Journal of Virology. 78(17): 9285–94. doi:10.1128/JVI.78.17.9285-9294.2004. PMC 506928. PMID 15308723.
  26. ^ Jump up to:a b Sen GC (2001). "Viruses and interferons". Annual Review of Microbiology. 55: 255–81. doi:10.1146/annurev.micro.55.1.255. PMID 11544356.
  27. ^ Jump up to:a b Alcamí A, Symons JA, Smith GL (December 2000). "The vaccinia virus soluble alpha/beta interferon (IFN) receptor binds to the cell surface and protects cells from the antiviral effects of IFN". Journal of Virology. 74 (23): 11230–9. doi:10.1128/JVI.74.23.11230-11239.2000. PMC 113220. PMID 11070021.
  28. ^ Minks MA, West DK, Benvin S, Baglioni C (October 1979). "Structural requirements of double-stranded RNA for the activation of 2',5'-oligo(A) polymerase and protein kinase of interferon-treated HeLa cells". The Journal of Biological Chemistry. 254 (20): 10180–3. PMID 489592.
  29. ^ Miller JE, Samuel CE (September 1992). "Proteolytic cleavage of the reovirus sigma 3 protein results in enhanced double-stranded RNA-binding activity: identification of a repeated basic amino acid motif within the C-terminal binding region". Journal of Virology. 66 (9): 5347–56. doi:10.1128/JVI.66.9.5347-5356.1992. PMC 289090. PMID 1501278.
  30. ^ Chang HW, Watson JC, Jacobs BL (June 1992). "The E3L gene of vaccinia virus encodes an inhibitor of the interferon-induced, double-stranded RNA-dependent protein kinase". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 89 (11): 4825–9. Bibcode:1992PNAS...89.4825C. doi:10.1073/pnas.89.11.4825. PMC 49180. PMID 1350676.
  31. ^ Seo SH, Hoffmann E, Webster RG (September 2002). "Lethal H5N1 influenza viruses escape host anti-viral cytokine responses". Nature Medicine. 8 (9): 950–4. doi:10.1038/nm757. PMID 12195436. S2CID 8293109.
  32. ^ Rice, G. P.; Incorvaia, B.; Munari, L.; Ebers, G.; Polman, C.; D'Amico, R.; Filippini, G. (2001). "Interferon in relapsing-remitting multiple sclerosis". The Cochrane Database of Systematic Reviews (4): CD002002. doi:10.1002/14651858.CD002002. ISSN 1469-493X. PMC 7017973. PMID 11687131.
  33. ^ Paolicelli D, Direnzo V, Trojano M (14 September 2009). "Review of interferon beta-1b in the treatment of early and relapsing multiple sclerosis". Biologics. 3: 369–76. PMC 2726074. PMID 19707422.
  34. ^ Jump up to:a b Goldstein D, Laszlo J (Sep 1988). "The role of interferon in cancer therapy: a current perspective". Ca. 38 (5): 258–77. doi:10.3322/canjclin.38.5.258. PMID 2458171.
  35. ^ Hauschild A, Gogas H, Tarhini A, Middleton MR, Testori A, Dréno B, Kirkwood JM (March 2008). "Practical guidelines for the management of interferon-alpha-2b side effects in patients receiving adjuvant treatment for melanoma: expert opinion". Cancer. 112 (5): 982–94. doi:10.1002/cncr.23251. PMID 18236459.
  36. ^ Cooksley WG (March 2004). "The role of interferon therapy in hepatitis B". MedGenMed. 6 (1): 16. PMC 1140699. PMID 15208528.
  37. ^ Shepherd J, Waugh N, Hewitson P (2000). "Combination therapy (interferon alfa and ribavirin) in the treatment of chronic hepatitis C: a rapid and systematic review". Health Technology Assessment. 4 (33): 1–67. doi:10.3310/hta4330. PMID 11134916.
  38. ^ Ge D, Fellay J, Thompson AJ, Simon JS, Shianna KV, Urban TJ, Heinzen EL, Qiu P, Bertelsen AH, Muir AJ, Sulkowski M, McHutchison JG, Goldstein DB (September 2009). "Genetic variation in IL28B predicts hepatitis C treatment-induced viral clearance". Nature. 461 (7262): 399–401. Bibcode:2009Natur.461..399G. doi:10.1038/nature08309. PMID 19684573. S2CID 1707096.
  39. ^ Ishikawa T (October 2008). "Secondary prevention of recurrence by interferon therapy after ablation therapy for hepatocellular carcinoma in chronic hepatitis C patients" (Free full text). World Journal of Gastroenterology. 14 (40): 6140–4. doi:10.3748/wjg.14.6140. PMC 2761574. PMID 18985803.
  40. ^ Jump up to:a b c Wilhelmus KR (January 2015). "Antiviral treatment and other therapeutic interventions for herpes simplex virus epithelial keratitis". The Cochrane Database of Systematic Reviews. 1: CD002898. doi:10.1002/14651858.CD002898.pub5. PMC 4443501. PMID 25879115.
  41. ^ Bhatti Z, Berenson CS (February 2007). "Adult systemic cat scratch disease associated with therapy for hepatitis C". BMC Infectious Diseases. 7: 8. doi:10.1186/1471-2334-7-8. PMC 1810538. PMID 17319959.
  42. ^ Long SS, Pickering LK, Prober CG (2012). Principles and Practice of Pediatric Infectious Disease. Elsevier Health Sciences. p. 1502. ISBN 978-1437727029.
  43. ^ Jamall IS, Yusuf S, Azhar M, Jamall S (November 2008). "Is pegylated interferon superior to interferon, with ribavarin, in chronic hepatitis C genotypes 2/3?". World Journal of Gastroenterology. 14 (43): 6627–31. doi:10.3748/wjg.14.6627. PMC 2773302. PMID 19034963.
  44. ^ "NIH Consensus Statement on Management of Hepatitis C: 2002". NIH Consensus and State-Of-The-Science Statements. 19 (3): 1–46. 2002. PMID 14768714.
  45. ^ Sharieff KA, Duncan D, Younossi Z (February 2002). "Advances in treatment of chronic hepatitis C: 'pegylated' interferons". Cleveland Clinic Journal of Medicine. 69 (2): 155–9. doi:10.3949/ccjm.69.2.155. PMID 11990646.
  46. ^ Stringfellow D, Glasgow L (1972). "Tilorone hydrochloride: an oral interferon-inducing agent". Antimicrob Agents Chemother. 2 (2): 73–8. doi:10.1128/aac.2.2.73. PMC 444270. PMID 4670490.
  47. ^ Ekins, S.; Lingerfelt, M. A.; Comer, J. E.; Freiberg, A. N.; Mirsalis, J. C.; O'Loughlin, K.; Harutyunyan, A.; McFarlane, C.; Green, C. E.; Madrid, P. B. (2018). "Efficacy of Tilorone Dihydrochloride against Ebola Virus Infection". Antimicrobial Agents and Chemotherapy. 62 (2). doi:10.1128/AAC.01711-17. PMC 5786809. PMID 29133569.
  48. ^ Kolata, Gina (2015-01-22). "Jean Lindenmann, Who Made Interferon His Life's Work, Is Dead at 90". The New York Times. Retrieved 2015-02-12.
  49. ^ Jump up to:a b Isaacs A, Lindenmann J (September 1957). "Virus interference. I. The interferon". Proceedings of the Royal Society of London. Series B, Biological Sciences. 147 (927): 258–67. Bibcode:1957RSPSB.147..258I. doi:10.1098/rspb.1957.0048. PMID 13465720. S2CID 202574492.
  50. ^ Jump up to:a b Pestka S (July 2007). "The interferons: 50 years after their discovery, there is much more to learn". The Journal of Biological Chemistry. 282 (28): 20047–51. doi:10.1074/jbc.R700004200. PMID 17502369.
  51. ^ W.E. Stewart II (2013-04-17). The Interferon System. Springer Science & Business Media. p. 1. ISBN 978-3-7091-3432-0.
  52. ^ Nagano Y, Kojima Y (October 1954). "[Immunizing property of vaccinia virus inactivated by ultraviolets rays]". Comptes Rendus des Séances de la Société de Biologie et de ses Filiales (in French). 148 (19–20): 1700–2. PMID 14364998.
  53. ^ Ho M, Enders JF (March 1959). "An Inhibitor of Viral Activity Appearing in Infected Cell Cultures". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 45(3): 385–9. Bibcode:1959PNAS...45..385H. doi:10.1073/pnas.45.3.385. PMC 222571. PMID 16590396.
  54. ^ Tan YH, Tischfield J, Ruddle FH (February 1973). "The linkage of genes for the human interferon-induced antiviral protein and indophenol oxidase-B traits to chromosome G-21". The Journal of Experimental Medicine. 137 (2): 317–30. doi:10.1084/jem.137.2.317. PMC 2139494. PMID 4346649.
  55. ^ Tan YH (March 1976). "Chromosome 21 and the cell growth inhibitory effect of human interferon preparations". Nature. 260 (5547): 141–3. Bibcode:1976Natur.260..141T. doi:10.1038/260141a0. PMID 176593. S2CID 4287343.
  56. ^ Meager A, Graves H, Burke DC, Swallow DM (August 1979). "Involvement of a gene on chromosome 9 in human fibroblast interferon production". Nature. 280 (5722): 493–5. Bibcode:1979Natur.280..493M. doi:10.1038/280493a0. PMID 460428. S2CID 4315307.
  57. ^ Berthold W, Tan C, Tan YH (June 1978). "Chemical modifications of tyrosyl residue(s) and action of human-fibroblast interferon". European Journal of Biochemistry. 87 (2): 367–70. doi:10.1111/j.1432-1033.1978.tb12385.x. PMID 678325.
  58. ^ Berthold W, Tan C, Tan YH (July 1978). "Purification and in vitro labeling of interferon from a human fibroblastoid cell line". The Journal of Biological Chemistry. 253 (14): 5206–12. PMID 670186.
  59. ^ Jump up to:a b Tan YH, Barakat F, Berthold W, Smith-Johannsen H, Tan C (August 1979). "The isolation and amino acid/sugar composition of human fibroblastoid interferon". The Journal of Biological Chemistry. 254 (16): 8067–73. PMID 468807.
  60. ^ Zoon KC, Smith ME, Bridgen PJ, Anfinsen CB, Hunkapiller MW, Hood LE (February 1980). "Amino terminal sequence of the major component of human lymphoblastoid interferon". Science. 207 (4430): 527–8. Bibcode:1980Sci...207..527Z. doi:10.1126/science.7352260. PMID 7352260.
  61. ^ Okamura H, Berthold W, Hood L, Hunkapiller M, Inoue M, Smith-Johannsen H, Tan YH (August 1980). "Human fibroblastoid interferon: immunosorbent column chromatography and N-terminal amino acid sequence". Biochemistry. 19 (16): 3831–5. doi:10.1021/bi00557a028. PMID 6157401.
  62. ^ Knight E, Hunkapiller MW, Korant BD, Hardy RW, Hood LE (February 1980). "Human fibroblast interferon: amino acid analysis and amino terminal amino acid sequence". Science. 207 (4430): 525–6. Bibcode:1980Sci...207..525K. doi:10.1126/science.7352259. PMID 7352259.
  63. ^ Weissenbach J, Chernajovsky Y, Zeevi M, Shulman L, Soreq H, Nir U, Wallach D, Perricaudet M, Tiollais P, Revel M (December 1980). "Two interferon mRNAs in human fibroblasts: in vitro translation and Escherichia coli cloning studies". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 77 (12): 7152–6. Bibcode:1980PNAS...77.7152W. doi:10.1073/pnas.77.12.7152. PMC 350459. PMID 6164058.
  64. ^ Taniguchi T, Fujii-Kuriyama Y, Muramatsu M (July 1980). "Molecular cloning of human interferon cDNA". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 77(7): 4003–6. Bibcode:1980PNAS...77.4003T. doi:10.1073/pnas.77.7.4003. PMC 349756. PMID 6159625.
  65. ^ Nagata S, Mantei N, Weissmann C (October 1980). "The structure of one of the eight or more distinct chromosomal genes for human interferon-alpha". Nature. 287 (5781): 401–8. Bibcode:1980Natur.287..401N. doi:10.1038/287401a0. PMID 6159536. S2CID 29500779.
  66. ^ Gray PW, Goeddel DV (August 1982). "Structure of the human immune interferon gene". Nature. 298 (5877): 859–63. Bibcode:1982Natur.298..859G. doi:10.1038/298859a0. PMID 6180322. S2CID 4275528.
  67. ^ Nagata S, Taira H, Hall A, Johnsrud L, Streuli M, Ecsödi J, Boll W, Cantell K, Weissmann C (March 1980). "Synthesis in E. coli of a polypeptide with human leukocyte interferon activity". Nature. 284 (5754): 316–20. Bibcode:1980Natur.284..316N. doi:10.1038/284316a0. PMID 6987533. S2CID 4310807.
  68. ^ US patent 6207146, Tan YH, Hong WJ, "Gene expression in mammalian cells.", issued 2001
  69. ^ Cantell K (1998). The story of interferon: the ups and downs in the life of a scientis. Singapore; New York: World Scientific. ISBN 978-981-02-3148-4.
  70. ^ Tan YH, Armstrong JA, Ke YH, Ho M (September 1970). "Regulation of cellular interferon production: enhancement by antimetabolites". Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America. 67 (1): 464–71. Bibcode:1970PNAS...67..464T. doi:10.1073/pnas.67.1.464. PMC 283227. PMID 5272327.
  71. ^ US patent 3773924, Ho M, Armstrong JA, Ke YH, Tan YH, "Interferon Production", issued 1973
  72. ^ Bekisz J, Schmeisser H, Hernandez J, Goldman ND, Zoon KC (December 2004). "Human interferons alpha, beta and omega". Growth Factors. 22 (4): 243–51. doi:10.1080/08977190400000833. PMID 15621727. S2CID 84918367.
  73. ^ Laghari ZA, Chen SN, Li L, Huang B, Gan Z, Zhou Y, Huo HJ, Hou J, Nie P (2018). "Functional, signalling and transcriptional differences of three distinct type I IFNs in a perciform fish, the mandarin fish Siniperca chuatsi". Developmental and Comparative Immunology. 84 (1): 94–108. doi:10.1016/j.dci.2018.02.008. PMID 29432791. S2CID 3455413.
  74. ^ Boudinot P, Langevin C, Secombes CJ, Levraud JP (2016). "The Peculiar Characteristics of Fish Type I Interferons". Viruses. 8 (11): 298. doi:10.3390/v8110298. PMC 5127012. PMID 27827855. 


KAYNAK    https://en.wikipedia.org/wiki/Interferon

1 0 0 0 0 0
  • Görülme
    7307
  • +

Hekim.Net

Close