Hemodiyaliz

Hemodiyaliz, aynı zamanda hemodiyaliz olarak da ifade edilir veya basitçe diyaliz, böbrekleri normal çalışmayan bir kişinin kanını saflaştırma işlemidir. Bu tür diyaliz, böbrekler böbrek yetmezliği durumundayken kreatinin ve üre gibi atık ürünlerin ekstrakorporeal olarak uzaklaştırılmasını ve kandan suyun serbest kalmasını sağlar. Hemodiyaliz, üç renal replasman tedavisinden biridir (diğer ikisi böbrek nakli ve periton diyalizi). Plazma veya hücreler gibi kan bileşenlerinin ekstrakorporeal ayrılması için alternatif bir yöntem aferezdir.

Hemodiyaliz, ayakta veya yatarak tedavi olabilir. Rutin hemodiyaliz, bir hastanede amaca yönelik olarak inşa edilmiş bir oda veya özel, bağımsız bir klinik olan bir diyaliz poliklinik tesisinde yapılır. Evde daha az sıklıkla hemodiyaliz yapılır. Klinikte diyaliz tedavileri, hemşireler ve teknisyenlerden oluşan uzman personel tarafından başlatılır ve yönetilir; Evde diyaliz tedavileri kendi kendine başlatılabilir ve yönetilebilir veya genellikle bir aile üyesi olan eğitimli bir yardımcının yardımıyla birlikte yapılabilir. 

Tıbbi kullanımlar

Hemodiyaliz, akut diyalize ihtiyaç duyan hastalar için ve birçok hasta için idame tedavisi olarak renal replasman tedavisinin seçimidir. Çözünen maddelerin mükemmel ve hızlı temizlenmesini sağlar.

Bir nefrolog (tıbbi böbrek uzmanı) hemodiyalizin ne zaman gerekli olduğuna ve bir diyaliz tedavisi için çeşitli parametrelere karar verir. Bunlar, sıklığı (haftada kaç tedavi), her tedavinin uzunluğunu ve kan ve diyaliz solüsyonu akış hızlarının yanı sıra diyalizörün boyutunu içerir. Diyaliz solüsyonunun bileşimi bazen sodyum ve potasyum ve bikarbonat seviyeleri açısından da ayarlanır. Genel olarak, bir bireyin vücut büyüklüğü ne kadar büyükse, o kadar fazla diyalize ihtiyaç duyacaktır. Kuzey Amerika ve Birleşik Krallık'ta haftada 3 kez verilen 3-4 saatlik tedaviler (bazen daha büyük hastalar için 5 saate kadar) tipiktir. Haftada iki seans, önemli bir rezidüel böbrek fonksiyonu olan hastalarla sınırlıdır. Haftada dört seans genellikle daha büyük hastalara ve ayrıca aşırı sıvı yüklemesi sorunu yaşayan hastalara reçete edilir. Son olarak, haftada 5-7 kez, genellikle evde verilen 1,5 - 4 saatlik seanslar olan kısa günlük ev hemodiyalizine ilgi artmaktadır. Bir hastanın genellikle evde günde 8-10 saat, haftada 3-6 gece diyaliz edilmesini içeren gece diyalizine de ilgi vardır. Haftada 3-4 kez gece merkezde diyaliz de Amerika Birleşik Devletleri'ndeki bir avuç diyaliz ünitesinde sunulmaktadır. 

Yan etkiler

Dezavantajları

- Bu prosedürü uygulayan insanlar, malzemelerin mevcudiyeti nedeniyle etrafta seyahat edemedikleri için bağımsızlığı kısıtlar

- Yüksek su kalitesi ve elektrik gibi daha fazla kaynak gerektirir

- Diyaliz makineleri gibi güvenilir teknoloji gerektirir

- Prosedür karmaşıktır ve bakıcıların daha fazla bilgiye sahip olmasını gerektirir

- Diyaliz makinelerini kurmak ve temizlemek için zaman ve makineler ve ilgili personel için masraf gerektirir 

Komplikasyonlar

Sıvı kaymaları

Hemodiyaliz genellikle sıvı alımını (ultrafiltrasyon yoluyla) içerir, çünkü böbrek yetmezliği olan çoğu hasta çok az idrar yapar veya hiç geçmez. Çok fazla sıvının alınmasının ve / veya sıvının çok hızlı alınmasının neden olduğu yan etkiler arasında düşük tansiyon, yorgunluk, göğüs ağrıları, bacak krampları, mide bulantısı ve baş ağrıları bulunur. Bu semptomlar tedavi sırasında ortaya çıkabilir ve tedavi sonrasında da devam edebilir; bazen toplu olarak diyalizden kalma veya diyaliz yıkaması olarak anılırlar. Bu semptomların ciddiyeti genellikle sıvının uzaklaştırılma miktarı ve hızıyla orantılıdır. Bununla birlikte, belirli bir miktar veya oranda sıvı alımının etkisi kişiden kişiye ve günden güne büyük ölçüde değişebilir. Bu yan etkiler önlenebilir ve / veya tedaviler arasında sıvı alımını sınırlayarak veya diyaliz dozunu artırarak, örneğin; tedavi başına haftada üç kez standarttan daha sık veya daha uzun süre, tedavi programı başına 3-4 saat diyaliz. 

Erişimle ilgili

Hemodiyaliz dolaşım sistemine erişim gerektirdiğinden, hemodiyalize giren hastalar dolaşım sistemlerini mikroplara maruz bırakabilir, bu da bakteremiye, kalp kapakçıklarını etkileyen bir enfeksiyona (endokardit) veya kemikleri etkileyen bir enfeksiyona (osteomiyelit) yol açabilir. Enfeksiyon riski, kullanılan erişim türüne bağlı olarak değişir (aşağıya bakın). Kanama da meydana gelebilir, yine risk kullanılan erişim türüne göre değişir. Enfeksiyon kontrolü en iyi uygulamalarına sıkı sıkıya bağlı kalınarak enfeksiyonlar en aza indirilebilir.

Venöz iğne yerinden çıkması

Venöz iğne yerinden çıkması (VND), iğnenin venöz erişim noktasına titreyen bir şekilde takılması nedeniyle hastanın hızlı kan kaybına uğradığı, hemodiyalizin potansiyel olarak ölümcül bir komplikasyonudur. 

Antikoagülasyonla ilgili

Bölünmemiş heparin (UHF), genellikle iyi tolere edildiğinden ve protamin sülfat ile hızla tersine çevrilebildiğinden, hemodiyalizde en yaygın olarak kullanılan antikoagülandır. Düşük moleküler ağırlıklı heparin (LMWH), bununla birlikte, giderek daha popüler hale gelmektedir ve şu anda Batı Avrupa'da norm haline gelmiştir. UHF ile karşılaştırıldığında, DMAH daha kolay bir uygulama modu ve daha az kanama avantajına sahiptir, ancak etki kolayca geri döndürülemez. Heparin, heparine bağlı trombositopeni (HIT) adı verilen bir reaksiyona bağlı olarak nadiren düşük trombosit sayısına neden olabilir. Bu tür hastalarda alternatif antikoagülanlar kullanılabilir. HIT riski, UHF'ye kıyasla DMAH ile daha düşüktür. HIT düşük trombosit sayısına neden olsa da paradoksal olarak tromboza zemin hazırlayabilir. Kanama riski yüksek hastalarda antikoagülasyon olmadan diyaliz yapılabilir. 

İlk kullanım sendromu

İlk kullanım sendromu, yapay böbreğe nadir fakat şiddetli bir anafilaktik reaksiyondur. Belirtileri hapşırma, hırıltılı solunum, nefes darlığı, sırt ağrısı, göğüs ağrısı veya ani ölümü içerir. Yapay böbrekteki artık sterilanttan veya zarın kendisinin materyalinden kaynaklanabilir. Son yıllarda, kimyasal sterilantlar yerine gama ışınlaması, buhar sterilizasyonu veya elektron ışını radyasyonu kullanımının artması ve daha yüksek biyouyumluluğa sahip yeni yarı geçirgen zarların geliştirilmesi nedeniyle ilk kullanım sendromu görülme sıklığı azalmıştır. Diyalizin önceden kabul edilebilir bileşenlerini işlemek için yeni yöntemler her zaman dikkate alınmalıdır. Örneğin, 2008 yılında, üretim sürecinde aşırı sülfatlanmış kondroitin sülfat ile kontamine olan heparin nedeniyle ölümler dahil olmak üzere bir dizi ilk kullanım tipi reaksiyon meydana geldi. 

Kardiyovasküler

Hemodiyalizin uzun vadeli komplikasyonları arasında hemodiyalizle ilişkili amiloidoz, nöropati ve çeşitli kalp hastalığı türleri yer alır. Tedavi sıklığının ve uzunluğunun artmasının, bu tür hastalarda yaygın olarak görülen sıvı yüklenmesini ve kalbin genişlemesini iyileştirdiği gösterilmiştir. Bu komplikasyonlar nedeniyle hemodiyalize giren hastalarda tamamlayıcı ve alternatif tıp kullanım yaygınlığı yüksektir. 

Vitamin eksikliği

Hemodiyaliz hastalarının bazılarında folat eksikliği ortaya çıkabilir. 

Mekanizma ve teknik

Hemodiyaliz ilkesi diğer diyaliz yöntemleriyle aynıdır; yarı geçirgen bir zar boyunca çözünen maddelerin difüzyonunu içerir. Hemodiyaliz, diyalizatın ekstrakorporeal devrede kan akışına ters yönde aktığı karşı akım akışını kullanır. Karşı akım akışı, membran boyunca konsantrasyon gradyanını maksimumda tutar ve diyalizin verimliliğini artırır.

Sıvı uzaklaştırma (ultrafiltrasyon), diyalizat bölmesinin hidrostatik basıncını değiştirerek, serbest su ve bazı çözünmüş çözünenlerin oluşturulan bir basınç gradyanı boyunca zar boyunca hareket etmesine neden olarak elde edilir.

Kullanılan diyaliz solüsyonu, mineral iyonların sterilize edilmiş bir solüsyonu olabilir. Üre ve diğer atık ürünler, potasyum ve fosfat, diyaliz solüsyonuna yayılır. Bununla birlikte, sodyum ve klorür konsantrasyonları, kaybı önlemek için normal plazmanınkilere benzer. Kan asitliğini düzeltmek için sodyum bikarbonat plazmadan daha yüksek bir konsantrasyonda eklenir. Az miktarda glikoz da yaygın olarak kullanılır.

Bunun ilgili hemofiltrasyon tekniğinden farklı bir süreç olduğunu unutmayın. 

                                                                        Yarı geçirgen zar 

Giriş

Hemodiyaliz için kana erişim sağlamak için üç ana yöntem kullanılır: intravenöz kateter, arteriyovenöz fistül (AV) ve sentetik greft. Erişim türü, bir hastanın böbrek yetmezliğinin beklenen süresi ve damar yapılarının durumu gibi faktörlerden etkilenir. Hastalar, genellikle bir AV fistül veya greft olgunlaştığı ve hala bir kateter kullanıldığı için çoklu erişim prosedürlerine sahip olabilir. Bir kateterin yerleştirilmesi genellikle hafif sedasyon altında yapılırken, fistüller ve greftler bir operasyon gerektirir.

Türler

Üç tür hemodiyaliz vardır: geleneksel hemodiyaliz, günlük hemodiyaliz ve noktürnal hemodiyaliz. Aşağıda Ottawa Hastanesi'nin bir broşüründen bir uyarlama ve özet bulunmaktadır.

Geleneksel hemodiyaliz

Konvansiyonel hemodiyaliz genellikle haftada üç kez, her tedavi için yaklaşık üç ila dört saat (Bazen daha büyük hastalar için beş saat) yapılır, bu sırada hastanın kanı 200-400 mL / dakika hızında bir tüpten çekilir. Tüp, diyaliz fistülüne veya grefte yerleştirilen 15, 16 veya 17'lik bir iğneye bağlanır veya bir diyaliz kateterinin bir portuna bağlanır. Kan daha sonra diyalizörden pompalanır ve ardından işlenen kan, başka bir tüp (ikinci bir iğne veya porta bağlı) aracılığıyla hastanın kan dolaşımına geri pompalanır. İşlem sırasında hastanın kan basıncı yakından izlenir ve düşerse veya hasta mide bulantısı gibi başka herhangi bir düşük kan hacmi belirtisi geliştirirse, diyaliz görevlisi makine aracılığıyla ekstra sıvı verebilir. Tedavi sırasında hastanın tüm kan hacmi (yaklaşık 5000 cc) her 15 dakikada bir makine içinde dolaşır. Bu süreçte diyaliz hastası ortalama bir kişi için bir haftalık suya maruz bırakılır. 

Günlük hemodiyaliz

Günlük hemodiyaliz tipik olarak evde kendi diyalizini yapan hastalar tarafından kullanılır. Daha az streslidir (daha naziktir) ancak daha sık erişim gerektirir. Bu, kateterlerde basittir, ancak fistül veya greftlerde daha problemlidir. "İlik tekniği", sık erişim gerektiren fistüller için kullanılabilir. Günlük hemodiyaliz genellikle haftada altı gün 2 saat yapılır. 

Gece hemodiyaliz

Gece hemodiyaliz prosedürü, haftada üç ila altı gece ve hasta uyurken seans başına altı ila on saat arasında yapılması dışında, geleneksel hemodiyalize benzer. 

Ekipman

Hemodiyaliz makinesi hastanın kanını ve diyalizatını diyalizörden pompalar. Piyasadaki en yeni diyaliz makineleri oldukça bilgisayarlıdır ve kan ve diyalizat akış hızları dahil olmak üzere güvenlik açısından kritik bir dizi parametreyi sürekli olarak izler; diyaliz solüsyonu iletkenliği, sıcaklığı ve pH'ı; ve kan sızıntısı veya hava varlığının kanıtı için diyalizatın analizi. Normal aralık dışındaki herhangi bir okuma, hastayı izleyen hasta bakımı teknisyenini uyarmak için sesli bir alarmı tetikler. Diyaliz makinesi üreticileri arasında Nipro, Fresenius, Gambro, Baxter, B. Braun, NxStage ve Bellco gibi şirketler bulunmaktadır. 

                                                        Hemodiyaliz devresinin şeması 

Türler

Su sistemi

Kapsamlı bir su arıtma sistemi hemodiyaliz için kesinlikle kritiktir. Diyaliz hastaları, diyalizatı oluşturmak için diyalizat konsantresi ile karıştırılan büyük miktarlarda suya maruz kaldıklarından, eser mineral kirleticiler veya bakteriyel endotoksinler bile hastanın kanına geçebilir. Hasarlı böbrekler, amaçlanan safsızlıkları giderme işlevini yerine getiremedikleri için, su yoluyla kan dolaşımına giren iyonlar tehlikeli seviyelere çıkarak çok sayıda semptom veya ölüme neden olabilir. Alüminyum, kloramin, florür, bakır ve çinkonun yanı sıra bakteri parçaları ve endotoksinlerin tümü bu konuda sorunlara neden olmuştur.

Bu nedenle hemodiyalizde kullanılan su, kullanılmadan önce dikkatlice arındırılır. Başlangıçta filtrelenir ve sıcaklığı ayarlanır ve bir asit veya baz eklenerek pH'ı düzeltilir. Sonra yumuşatılır. Daha sonra su, organik kirletici maddeleri emmek için aktif kömür içeren bir tanktan geçirilir. Birincil arıtma daha sonra ters ozmoz membranı adı verilen çok küçük gözenekli bir membrandan su zorlayarak yapılır. Bu, suyun geçmesine izin verir, ancak elektrolitler gibi çok küçük çözünen maddeleri bile geri tutar. Kalan elektrolitlerin nihai olarak uzaklaştırılması, suyun, kalan anyonları veya katyonları çıkaran ve bunları sırasıyla hidroksil ve hidrojen iyonları ile değiştiren, ultra saf su bırakan iyon değişim reçineli bir tanktan geçirilmesiyle yapılır.

Bu derecedeki su arıtma bile yetersiz olabilir. Son zamanlarda eğilim, bu son arıtılmış suyu (diyalizat konsantresi ile karıştırdıktan sonra) bir diyalizör membranından geçirmektir. Bu, orijinal su arıtma sisteminden geçtikten sonra suda birikmiş olabilecek safsızlıkları, özellikle bakteri kaynaklı olanları ortadan kaldırarak başka bir koruma katmanı sağlar.

Arıtılmış su, diyalizat konsantresi ile karıştırıldığında, yüklü iyonlar içeren su elektriği ilettiği için iletkenliği artar. Diyaliz sırasında, su ve diyalizat konsantresinin uygun oranlarda karıştırılmasını sağlamak için diyaliz solüsyonunun iletkenliği sürekli olarak izlenir. Hem aşırı konsantre diyaliz çözeltisi hem de aşırı derecede seyreltilmiş çözelti ciddi klinik sorunlara neden olabilir. 

Diyalizör

Diyalizör, aslında kanı filtreleyen bir ekipmandır. Günümüzde kullanılan hemen hemen tüm diyalizörler içi boş elyaf çeşitlerindendir. Duvarları yarı geçirgen membrandan oluşan silindirik bir içi boş elyaf demeti, her iki ucunda çömlekçilik bileşiğine (bir tür yapıştırıcı) tutturulur. Bu montaj daha sonra dört açıklığa sahip şeffaf plastik silindirik bir kabuğa yerleştirilir. Silindirin her iki ucundaki bir açıklık veya kan portu, içi boş elyaf demetinin her bir ucuyla iletişim halindedir. Bu, diyalizörün "kan bölmesini" oluşturur. Silindirin yan tarafına iki delik daha açılmıştır. Bunlar, "diyalizat bölmesi" olan içi boş liflerin etrafındaki boşlukla iletişim halindedir. Kan, bu çok ince kılcal benzeri tüp demeti yoluyla kan portları yoluyla pompalanır ve diyalizat, lifleri çevreleyen boşluktan pompalanır. Sıvıyı kandan diyalizat bölmesine taşımak için gerektiğinde basınç gradyanları uygulanır. 

                                                 Hemodiyaliz ünitesinin diyalizat solüsyon tankları 

Membran ve akı

Diyalizör membranları farklı gözenek boyutlarına sahiptir. Daha küçük gözenek boyutuna sahip olanlar "düşük akış", daha büyük gözenek boyutlarına sahip olanlar "yüksek akış" olarak adlandırılır. Beta-2-mikroglobulin gibi bazı daha büyük moleküller, düşük akılı diyalizerlerle hiç uzaklaştırılmaz; Son zamanlarda eğilim, yüksek akışlı diyalizörlerin kullanılması oldu. Bununla birlikte, bu tür diyalizörler, sıvı uzaklaştırma oranını düzgün bir şekilde kontrol etmek ve diyaliz solüsyonu safsızlıklarının membrandan hastaya geri akışını önlemek için daha yeni diyaliz makineleri ve yüksek kaliteli diyaliz solüsyonu gerektirir.

Diyalizör membranları, esas olarak selülozdan (pamuk linterinden elde edilir) yapılırdı. Bu tür zarların yüzeyi biyolojik olarak çok uyumlu değildi çünkü açıkta kalan hidroksil grupları, zardan geçen kandaki tamamlayıcıyı aktive edecekti. Bu nedenle, temel, "ikame edilmemiş" selüloz membran modifiye edildi. Bir değişiklik, bu hidroksil gruplarının asetat grupları (selüloz asetat) ile kaplanmasıydı; diğeri, zar yüzeyinde kompleman aktivasyonunu engelleyecek bazı bileşiklerin (modifiye selüloz) karıştırılmasıydı. Orijinal "ikame edilmemiş selüloz" membranlar artık yaygın olarak kullanılmamaktadır, oysa selüloz asetat ve modifiye edilmiş selüloz diyalizörleri hala kullanılmaktadır. Selülozik membranlar, gözenek boyutlarına bağlı olarak düşük akışlı veya yüksek akışlı konfigürasyonda yapılabilir.

Başka bir zar grubu, poliariletersülfon, poliamid, polivinilpirolidon, polikarbonat ve poliakrilonitril gibi polimerler kullanılarak sentetik malzemelerden yapılır. Bu sentetik membranlar, tamamlayıcıyı ikame edilmemiş selüloz membranlardan daha az bir dereceye kadar aktive eder. Bununla birlikte, bunlar genel olarak daha hidrofobiktir ve bu da proteinlerin membran yüzeyine artan adsorpsiyonuna yol açar ve bu da, tamamlayıcı sistem aktivasyonuna yol açabilir. Sentetik membranlar, düşük veya yüksek akı konfigürasyonunda yapılabilir, ancak çoğu yüksek akılıdır.

Nanoteknoloji, en son yüksek akışlı membranların bazılarında tek tip bir gözenek boyutu oluşturmak için kullanılmaktadır. Yüksek akışlı membranların amacı, beta-2-mikroglobulin (MW 11.600 dalton) gibi nispeten büyük molekülleri geçmek, ancak albümini (MW ~ 66.400 dalton) geçmemektir. Her zarın çeşitli boyutlarda gözenekleri vardır. Gözenek boyutu arttıkça, bazı yüksek akılı diyalizörler, albüminin kandan diyalizata geçmesine izin vermeye başlar. Bunun istenmeyen bir durum olduğu düşünülse de, bir düşünce okulu, proteine bağlı üremik toksinlerin giderilmesi açısından bazı albüminin çıkarılmasının faydalı olabileceğini savunuyor. 

Membran akışı ve sonucu

Yüksek akışlı bir diyalizör kullanmanın hasta sonuçlarını iyileştirip iyileştirmediği biraz tartışmalı, ancak birkaç önemli çalışma klinik faydaları olduğunu öne sürüyor. NIH tarafından finanse edilen HEMO çalışması, düşük akışlı veya yüksek akışlı membranlarla diyalize randomize edilen hastalarda hayatta kalma ve hastaneye yatışları karşılaştırdı. Birincil sonuç (tüm nedenlere bağlı ölüm oranı), yüksek akışlı membranları kullanmak üzere randomize edilen grupta istatistiksel anlamlılığa ulaşmasa da, yüksek akışlı grupta birkaç ikincil sonuç daha iyiydi. Yakın tarihli bir Cochrane analizi, membran seçiminin sonuçlar üzerindeki yararının henüz gösterilmediği sonucuna varmıştır. Avrupa'dan ortak randomize bir çalışma olan MPO (Membran Geçirgenlik Sonuçları) çalışması, gerek yüksek akışlı gerekse düşük akışlı zarları kullanarak diyalize yeni başlayan hastalarda mortaliteyi karşılaştırarak, yüksek akışlı zarları kullananlarda sağkalımı iyileştirmek için önemsiz bir eğilim buldu ve düşük serum albümin seviyeleri olan hastalarda veya diyabetiklerde hayatta kalma yararı. 

Membran akışı ve beta-2-mikroglobulin amiloidozu

Yüksek akışlı diyaliz membranları ve / veya aralıklı çevrimiçi hemodiyafiltrasyon (IHDF), beta-2-mikroglobulin birikiminin komplikasyonlarının azaltılmasında da faydalı olabilir. Beta-2-mikroglobulin, moleküler ağırlığı yaklaşık 11.600 dalton olan büyük bir molekül olduğundan, düşük akılı diyaliz membranlarından hiç geçmez. Beta-2-M, yüksek akışlı diyaliz ile uzaklaştırılır, ancak IHDF ile daha da verimli bir şekilde uzaklaştırılır. Birkaç yıl sonra (genellikle en az 5-7), hemodiyaliz hastalarında karpal tünel sendromu, kemik kistleri ve bu amiloidin eklemlerde ve diğer dokularda birikmesi dahil olmak üzere beta-2-M birikiminden kaynaklanan komplikasyonlar gelişmeye başlar. Beta-2-M amiloidoz, spondiloartropati dahil çok ciddi komplikasyonlara neden olabilir ve sıklıkla omuz eklemi problemleriyle ilişkilidir. Avrupa ve Japonya'dan yapılan gözlemsel çalışmalar, diyaliz modunda veya IHDF'de yüksek akışlı membranların kullanılmasının, düşük akışlı bir membran kullanan normal diyalize kıyasla beta-2-M komplikasyonlarını azalttığını ileri sürdü. 

Diyalizör boyutu ve verimliliği

Diyalizörlerin birçok farklı boyutu vardır. Daha geniş membran alanına (A) sahip daha büyük bir diyalizör, özellikle yüksek kan akış hızlarında, daha küçük bir diyalizöre göre genellikle daha fazla çözünen maddeyi uzaklaştırır. Bu aynı zamanda söz konusu çözünen madde için membran geçirgenlik katsayısı K0'a da bağlıdır. Bu nedenle, diyalizör verimliliği genellikle K0A - geçirgenlik katsayısı ve alanının ürünü olarak ifade edilir. Çoğu diyalizör 0,8 ila 2,2 metrekare membran yüzey alanlarına ve yaklaşık 500 ila 1500 mL / dak arasında değişen K0A değerlerine sahiptir. ML / dak olarak ifade edilen K0A, çok yüksek kan ve diyalizat akış hızlarında bir diyalizörün maksimum klirensi olarak düşünülebilir. 

Diyalizörlerin yeniden kullanımı

Diyalizör, her tedaviden sonra atılabilir veya yeniden kullanılabilir. Yeniden kullanım, kapsamlı bir yüksek seviye dezenfeksiyon prosedürü gerektirir. Tekrar kullanılan diyalizerler hastalar arasında paylaşılmaz. Diyalizörlerin yeniden kullanılmasının hasta sonuçlarını kötüleştirip kötüleştirmediğine dair başlangıçta bir tartışma vardı. Bugünkü fikir birliği, dikkatli ve doğru bir şekilde yapılırsa, diyalizörlerin yeniden kullanımının, tek kullanımlık diyalizörlere benzer sonuçlar üreteceğidir.

Diyalizörün Yeniden Kullanımı, ürünün icadından beri var olan bir uygulamadır. Bu uygulama, aynı hasta için birden çok kez tekrar kullanılmak üzere kullanılmış bir diyalizörün temizlenmesini içerir. Diyaliz klinikleri, daha ekonomik hale gelmek ve son derece pahalı ve israf olabilen “tek kullanımlık” diyalizin yüksek maliyetlerini azaltmak için diyalizörleri yeniden kullanır. Tek kullanımlık diyalizörler yalnızca bir kez başlatılır ve ardından atılır ve maliyet tasarrufu için merhamet gösterilmeden büyük miktarda biyo-tıbbi atık oluşturur. Doğru yapılırsa, diyaliz cihazının yeniden kullanımı diyaliz hastaları için çok güvenli olabilir.

Diyalizörleri yeniden kullanmanın manuel ve otomatik olmak üzere iki yolu vardır. Manuel yeniden kullanım, bir diyalizörün elle temizlenmesini içerir. Diyalizör yarı demonte edilir ve ardından suyla durulanmadan önce defalarca yıkanır. Daha sonra sıvı dezenfektan (PAA) ile bir sonraki kullanıma kadar 18 saatten fazla saklanır. ABD dışındaki birçok klinik bu yöntemi kullansa da, bazı klinikler diyaliz uygulaması ilerledikçe daha otomatik / modern bir sürece geçmektedir. Otomatik yeniden kullanımın daha yeni yöntemi, 1980'lerin başında başlayan bir tıbbi cihaz aracılığıyla elde edildi. Bu cihazlar, yeniden kullanım pratiği yapan diyaliz klinikleri için faydalıdır - özellikle büyük diyaliz klinik varlıkları için - çünkü günde birkaç arka arkaya döngüye izin verirler. Diyalizör önce bir teknisyen tarafından önceden temizlenir, daha sonra depolama için sıvı dezenfektan ile doldurulana kadar bir aşamalı döngü işlemiyle otomatik olarak makine tarafından temizlenir. Otomatik yeniden kullanım, manuel yeniden kullanımdan daha etkili olsa da, daha yeni teknoloji, yeniden kullanım sürecinde daha da fazla ilerlemeyi ateşledi. Mevcut metodoloji ile 15 defadan fazla tekrar kullanıldığında, diyalizör B2m, orta molekül klirensi ve fiber gözenek yapısı bütünlüğünü kaybedebilir, bu da hastanın diyaliz seansının etkinliğini azaltma potansiyeline sahiptir. Şu anda, 2010 itibariyle, daha yeni, daha gelişmiş yeniden işleme teknolojisi, manuel ön temizleme sürecini tamamen ortadan kaldırma yeteneğini kanıtlamıştır ve ayrıca bir diyalizörün tüm işlevlerini yaklaşık olarak eşdeğer düzeylere yeniden oluşturma (tamamen geri yükleme) potansiyelini kanıtlamıştır. 40 döngüden fazla tek kullanımlık. Tıbbi geri ödeme oranları daha da düşmeye başladıkça, birçok diyaliz kliniği, özellikle süreç eskisinden daha kolay ve daha akıcı olduğu için yeniden kullanım programlarıyla etkin bir şekilde çalışmaya devam ediyor. 

Epidemiyoloji

Hemodiyaliz, 2011 yılında ABD hastanelerinde gerçekleştirilen en yaygın prosedürlerden biriydi ve 909.000 konaklamada meydana geldi (10.000 kişi başına 29 konaklama oranı). Bu, 473.000 konaklama varken 1997'ye göre yüzde 68'lik bir artıştı. 45-64 yaş arası hastalar için en yaygın beşinci prosedürdü. 

Tarih

Birçoğu, 1854'te yarı geçirgen bir membranda çözünen madde taşınması ilkelerini ilk kez sunan Glasgowlu Thomas Graham'dan başlayarak, böbrek yetmezliği için pratik bir tedavi olarak diyalizin geliştirilmesinde rol oynamıştır. Yapay böbrek ilk olarak Abel, Rountree ve Turner 1913'te, bir insanda ilk hemodiyaliz Haas (28 Şubat 1924) tarafından yapıldı ve yapay böbrek 1943 - 1945'te Kolff tarafından klinik olarak yararlı bir aparat haline getirildi. Bu araştırma, böbrek yetmezliği.

Willem Kolff, 1943'te çalışan bir diyalizör yapan ilk kişiydi. Başarıyla tedavi edilen ilk hasta, 1945'te Kolff'un diyalizörü ile 11 saatlik hemodiyalizden sonra bilinci yeniden kazanan üremik komada olan 67 yaşında bir kadındı. Kolff'un amacı, akut böbrek yetmezliğinden iyileşme sırasında yaşam desteği sağlamaktı. II.Dünya Savaşı sona erdikten sonra Kolff, New York'taki Mount Sinai Hastanesi de dahil olmak üzere dünyanın dört bir yanındaki hastanelere yaptığı beş diyalizörü bağışladı. Kolff, Boston'daki Peter Bent Brigham Hastanesi'nde George Thorn'a hemodiyaliz makinesi için bir dizi plan verdi. Bu, paslanmaz çelik bir Kolff-Brigham diyaliz makinesi olan yeni nesil Kolff diyalizörünün üretilmesine yol açtı.

McKellar'a (1999) göre, iki doktor, bir lisans kimya öğrencisi ve araştırma ekibinin yardımıyla Kanadalı cerrah Gordon Murray tarafından renal tedavilere önemli bir katkı yapılmıştır. Murray'in çalışması, aynı anda ve Kolff'unkinden bağımsız olarak yürütüldü. Murray'in çalışması, Toronto'da 26 yaşındaki bir kadını üremik komadan tedavi etmek için başarıyla kullanılan 1945-46'da Kuzey Amerika'da inşa edilen ilk başarılı yapay böbreğe yol açtı. Daha az kaba, daha kompakt, ikinci nesil "Murray-Roschlau" diyaliz cihazı 1952-53'te icat edildi, tasarımları Alman göçmen Erwin Halstrup tarafından çalındı ve kendi başına geçti ("Halstrup-Baumann yapay böbrek") .

1950'lerde, Willem Kolff'un diyalizör icadı akut böbrek yetmezliği için kullanıldı, ancak bu, evre 5 kronik böbrek hastalığı (CKD) olan hastalar için geçerli bir tedavi olarak görülmedi. O zamanlar doktorlar, hastaların iki nedenden dolayı süresiz olarak diyalize girmesinin imkansız olduğuna inanıyorlardı. İlk olarak, insan yapımı hiçbir cihazın uzun vadede böbreklerin işlevinin yerini alamayacağını düşündüler. Ek olarak, diyalize giren bir hasta, hasarlı damar ve arterlerden muzdaripti, bu nedenle birkaç tedaviden sonra, hastanın kanına erişmek için bir damar bulmak zorlaştı. 

Orijinal Kolff böbreği, fazla sıvının alınmasına izin vermediği için klinik olarak çok yararlı değildi. İsveçli profesör Nils Alwall [34], bu böbreğin değiştirilmiş bir versiyonunu paslanmaz çelik bir teneke kutunun içine kapattı ve bu şekilde, 1946'da Üniversite'de yapılan, hemodiyalizin ilk gerçek pratik uygulamasını gerçekleştirdi. Lund. Alwall aynı zamanda diyaliz için arteriyovenöz şantın mucidiydi. Bunu ilk kez 1948'de tavşanlarda böyle bir arteriovenöz şant kullandığı yerde bildirdi. Daha sonra, Eylül 1960'da Evian'da düzenlenen Birinci Uluslararası Nefroloji Kongresi'nde bildirildiği gibi, 1946-1960 yılları arasında böbrek yetmezliği olan 1500 hastayı tedavi etmek için camdan yapılmış şantları ve teneke kutuya kapalı diyalizörünü kullandı. 1957'de Lund Üniversitesi'nde yeni oluşturulan bir Nefroloji Kürsüsü'ne atandı. Ardından, İsveçli işadamı Holger Crafoord ile son 50 yılda diyaliz ekipmanı üreten önemli şirketlerden biri olan Gambro'yu kurmak için işbirliği yaptı. Diyalizin erken tarihi Stanley Shaldon tarafından gözden geçirildi.

Biyomekanik mühendisi Wayne Quinton ile birlikte çalışan Belding H. Scribner, Alwall tarafından kullanılan cam şantları Teflon'dan yaparak modifiye etti. Diğer bir önemli gelişme, bunları kısa bir silikon elastomer boruya bağlamaktı. Bu, sözde Scribner şantının temelini oluşturdu, belki de daha doğru bir şekilde Quinton-Scribner şant olarak adlandırılır. Tedaviden sonra, iki tüpün vücut dışında küçük bir U-şekilli Teflon tüp kullanılarak bağlanması ile dolaşım yolu açık tutulacak ve bu da arterdeki tüpten kanı tekrar damardaki tüpe yönlendirecektir.

1962'de Scribner, dünyanın ilk ayakta tedavi diyaliz tesisi olan Seattle Yapay Böbrek Merkezi'ni kurdu ve daha sonra adını Kuzeybatı Böbrek Merkezleri olarak değiştirdi. Talep merkezdeki altı diyaliz makinesinin kapasitesini çok aştığı için, hemen kimin diyalize verilmesi gerektiği sorunu ortaya çıktı. Scribner kimin diyalize girip kimin almayacağına karar vermeyeceğine karar verdi. Bunun yerine seçimler, ilk biyoetik komitelerden biri olarak görülebilecek anonim bir komite tarafından yapılacaktı.

Abel ve Roundtree, Haas ve Necheles gibi öncüler dahil olmak üzere, başarılı ve başarısız diyaliz girişimlerinin ayrıntılı bir geçmişi için, Kjellstrand tarafından yapılan bu incelemeye bakın. 

REFERANSLAR 

1.  National Kidney and Urologic Diseases Information Clearinghouse guidance Kidney Failure: Choosing a Treatment That's Right for You Archived 2010-09-16 at the Wayback Machine
2. ^ Jump up to:a b Daugirdas J. T., Black P.G., Ing T.S. In "Handbook of Dialysis". 4th ed. Philadelphia, PA:Lippincott Williams & Wilkins, a Wolters Kluwer Business; 2007.
3. ^ Van Waeleghem JP, Chamney M, Lindley EJ, Pancírová J (December 2008). "Venous needle dislodgement: how to minimise the risks" (PDF). Journal of Renal Care. 34 (4): 163–8. doi:10.1111/j.1755-6686.2008.00047.x. PMID 19090893.
4. ^ Cronin RE, Reilly RF (September 2010). "Unfractionated heparin for hemodialysis: still the best option". Seminars in Dialysis. 23 (5): 510–5. doi:10.1111/j.1525-139X.2010.00770.x. PMID 21039876.
5. ^ Davenport A (August 2009). "Review article: Low-molecular-weight heparin as an alternative anticoagulant to unfractionated heparin for routine outpatient haemodialysis treatments". Nephrology. 14 (5): 455–61. doi:10.1111/j.1440-1797.2009.01135.x. PMID 19674314.
6. ^ Dutt T, Schulz M (December 2013). "Heparin-induced thrombocytopaenia (HIT)-an overview: what does the nephrologist need to know and do?". Clinical Kidney Journal. 6 (6): 563–7. doi:10.1093/ckj/sft139. PMC 4438383. PMID 26069824.
7. ^ Davenport A (July 2011). "What are the anticoagulation options for intermittent hemodialysis?". Nature Reviews. Nephrology. 7 (9): 499–508. doi:10.1038/nrneph.2011.88. PMID 21727925.
8. ^ Kishimoto TK, Viswanathan K, Ganguly T, et al. (2008). "Contaminated heparin associated with adverse clinical events and activation of the contact system". N Engl J Med. 358(23): 2457–67. doi:10.1056/NEJMoa0803200. PMC 3778681. PMID 18434646.
9. ^ Ayus JC, Mizani MR, Achinger SG, Thadhani R, Go AS, Lee S (September 2005). "Effects of short daily versus conventional hemodialysis on left ventricular hypertrophy and inflammatory markers: a prospective, controlled study". Journal of the American Society of Nephrology. 16 (9): 2778–88. doi:10.1681/ASN.2005040392. PMID 16033855.
10. ^ Weinreich T, De los Ríos T, Gauly A, Passlick-Deetjen J (2006). "Effects of an increase in time vs. frequency on cardiovascular parameters in chronic hemodialysis patients". Clin. Nephrol. 66 (6): 433–9. doi:10.5414/CNP66433. PMID 17176915.
11. ^ Heydari M, Hashempur MH, Zargaran A (2013). "Use of herbal remedies among patients undergoing hemodialysis". Iran J Kidney Dis. 11 (1): 101–12. PMID 23883087.
12. ^ Birdee GS, Phillips RS, Brown RS (2013). "Use of Complementary and Alternative Medicine among Patients with End-Stage Renal Disease". Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine. 2013: 1–6. doi:10.1155/2013/654109. PMC 3655568. PMID 23710227.
13. ^ Vitamin Deficiency Anemia, Mayo Clinic
14. ^ The Ottawa Hospital (TOH). Guide: Treatment options for chronic kidney disease. Ottawa, Ontario:The Ottawa Hospital Riverside Campus;2008
15. ^ Cheung, A. K. (August 1990). "Biocompatibility of hemodialysis membranes". Journal of the American Society of Nephrology: JASN. 1 (2): 150–161. ISSN 1046-6673. PMID 2104259.
16. ^ Andersson J, Ekdahl KN, Lambris JD, Nilsson B (May 2005). "Binding of C3 fragments on top of adsorbed plasma proteins during complement activation on a model biomaterial surface". Biomaterials. 26 (13): 1477–85. doi:10.1016/j.biomaterials.2004.05.011. PMID 15522749.
17. ^ Eknoyan G, Beck GJ, Cheung AK, et al. (2002). "Effect of dialysis dose and membrane flux in maintenance hemodialysis". N. Engl. J. Med. 347 (25): 2010–9. doi:10.1056/NEJMoa021583. PMID 12490682.
18. ^ Cheung AK, Levin NW, Greene T, et al. (2003). "Effects of high-flux hemodialysis on clinical outcomes: results of the HEMO study". J. Am. Soc. Nephrol. 14 (12): 3251–63. doi:10.1097/01.ASN.0000096373.13406.94. PMID 14638924.
19. ^ Macleod AM, Campbell M, Cody JD, et al. (2005). MacLeod AM (ed.). "Cellulose, modified cellulose and synthetic membranes in the haemodialysis of patients with end-stage renal disease". Cochrane Database Syst Rev (3): CD003234. doi:10.1002/14651858.CD003234.pub2. PMID 16034894.
20. ^ Locatelli F, Martin-Malo A, Hannedouche T, et al. (2009). "Effect of Membrane Permeability on Survival of Hemodialysis Patients". J Am Soc Nephrol. 20 (3): 645–54. doi:10.1681/ASN.2008060590. PMC 2653681. PMID 19092122.
21. ^ van Ypersele de Strihou C, Jadoul M, Malghem J, Maldague B, Jamart J (1991). "Effect of dialysis membrane and patient's age on signs of dialysis-related amyloidosis. The Working Party on Dialysis Amyloidosis". Kidney Int. 39 (5): 1012–9. doi:10.1038/ki.1991.128. PMID 2067196.
22. ^ KDOQI Clinical Practice Guidelines for Hemodialysis Adequacy, 2006 Updates. CPR 5. Archived 2007-06-30 at the Wayback Machine
23. ^ Küchle C, Fricke H, Held E, Schiffl H (1996). "High-flux hemodialysis postpones clinical manifestation of dialysis-related amyloidosis". Am. J. Nephrol. 16 (6): 484–8. doi:10.1159/000169048. PMID 8955759.
24. ^ Koda Y, Nishi S, Miyazaki S, et al. (1997). "Switch from conventional to high-flux membrane reduces the risk of carpal tunnel syndrome and mortality of hemodialysis patients". Kidney Int. 52 (4): 1096–101. doi:10.1038/ki.1997.434. PMID 9328951.
25. ^ Locatelli F, Mastrangelo F, Redaelli B, et al. (1996). "Effects of different membranes and dialysis technologies on patient treatment tolerance and nutritional parameters. The Italian Cooperative Dialysis Study Group". Kidney Int. 50 (4): 1293–302. doi:10.1038/ki.1996.441. PMID 8887291.
26. ^ KDOQI Clinical Practice Guidelines for Hemodialysis Adequacy, 2006 Updates Archived 2007-06-30 at the Wayback Machine. CPR 5.
27. ^ Strain, Nick. "Dialysis Tech". Dialysis Clinic.
28. ^ Pfuntner A., Wier L.M., Stocks C. Most Frequent Procedures Performed in U.S. Hospitals, 2011. HCUP Statistical Brief #165. October 2013. Agency for Healthcare Research and Quality, Rockville, MD. [1].
29. ^ Graham T. The Bakerian lecture: on osmotic force. Philosophical Transactions of the Royal Society in London. 1854;144:177–228.
30. ^ Abel, J. J., Rountree, L. G., and Turner, B. B. The removal of diffusible substances from the circulating blood by means of dialysis. Tn. Assoc. Am. Phys., 28:51, 1913.
31. ^ Georg Haas (1886–1971): The Forgotten Hemodialysis Pioneer (PDF) Archived 2007-12-02 at the Wayback Machine
32. ^ Kolff, W. J., and Berk, H. T. J. Artificial kidney, dialyzer with great area. Geneesk. gids., 21:1944.
33. ^ McKellar, S (1999). "Gordon Murray and the artificial kidney in Canada". Nephrology, Dialysis, Transplantation. 14 (11): 2766–70. doi:10.1093/ndt/14.11.2766. PMID 10534530.
34. ^ University of Lund website: Nils Alwall. Archived 2007-10-01 at the Wayback Machine
35. ^ Shaldon S. Development of Hemodialysis, From Access to Machine (presentation given during a symposium entitled: Excellence in Dialysis: Update in Nephrology; Karachi, Pakistan. October, 2002, as archived on HDCN
36. ^ "NIDDK Contributions to Dialysis". Archived from the original on 2009-01-13. Retrieved 2007-10-09.
37. ^ Kjellstrand CM. History of Dialysis, Men and Ideas. Talk given to the Nordic Nephrology Days Symposium, Lund, 1997, as archived on HDCN. 

KAYNAK https://en.wikipedia.org/wiki/Hemodialysis